ის კაცი შორს მთაზე

ის კაცი, შორს მთაზე,  თვალწარმტაცად შორს, უკიდეგანოდ შორს რომ დგას შენგან, წვერმოსილ სახეზე ცრემლად ნაქცევი ღიმილი რომ უთამაშებს, ახლა ბედნიერია. 
სიმშვიდით მთვრალი, დაღვინებული თვალებით გიცქერს; უთუოდ გიყურებს შენ  და ფიქრობს; არ ვიცი, რაზე ჩაფიქრებულა. მან  კი იცის , უთუოდ იცის და ჩვენ, მგმობლნი, მწარე ცრემლით ვტირით იმ მთის გადაღმა...
 თითქოს, მზე ნარნარებს ცაზე, ნარჩევ ვარსკვლავებს მოფარებული, გალაქტიკებით გარშემორტყმული! 
რამ დაგვისველა თვალები ცრემლით? რომ ვერ გვიგვრძვნია ტკივილი, სევდა - რატომ ვიცინით, თუ ასე ვტირით? რატომ   ვაბრალებ ამ სევდას ღიმილს, თუ სევდის განცდაც დამკარგვია... 
სხვა სევდა დამაქვს.  გამოუცდელი თვალებით ვხედავ -  ამ  ცას და ვარკვალევებს ახლა  სხვა ცრემლი ამღვრევს 
და  ამ ცაზე მზეც უფრო ვარდისფერიფერია.