სიმაღლე

ყველა წავიდა. 
ხოლო, ვინც დარჩა მეხსიერებას
მათი პირიდან მხოლოდ ხრწნა ისმის და შედედება.
ისმის სიჩუმე, როგორც განგაში
და ერთადერთი თავშესაქცევი 
ცრემლთა დოღია მოღლილ სახეზე.
ყულფები - დეპრესიის გახელილი თვალები -
მოგჩერებიან დაჟინებულად 
და გიპყრობს შიში, დღემდე უცნობი,
თითქოს გაიგე შემოძახილი "იარაღისკენ!"
ვერაფერს ამბობ და ვერც აკეთებ.
ეს ოთახი ცათამბჯენის ბოლო სართულზეა -
ამოქოლილი კარებითა და დაღებული ფანჯრებით.

თქვენ ორნი დარჩით ოთახში, მხოლოდ -
შენ და სიჩუმე, 
რომელიც იწვა უმოძრაოდ და მრავლისმეტყველად,
როგორც მეომრის გვამი დროშის ქვეშ.