" ჩვენ არ ვსვამთ ერთი სასმისით..."

ჩვენ არ ვსვამთ ერთი სასმისით, არა,
არც წყალს და არცა ღვინოსა ტკბილს,
არც გავიღვიძებთ დილით ალერსით,
არც დავიღამებთ ერთად ფანჯრის წინ.
შენ სუნთქავ მზით და მე კი მთვარეთი,
ჩვენ ვცოცხლობთ მხოლოდ ტრფობით ასეთით.

მე ნაზი, ერთგული მეგობარი მყავს,
შენ კი მხიარული რჩეული გახლავს,
მაინც რუხი თვალების კრთომა მაწვალებს
და შენ ხარ, იცოდე, ჩემი ტანჯვა.
მოკლე შეხვედრებს ჩვენ არ ვახშირებთ.
_ ასე უნდა თურმე სიმშვიდეს დაცვა.

შენი ხმა ჩემს ლექსებში მღერის
და ჩემი სუნთქვა შენს ლექსებს ახლავს.
ანთია ჩვენში კოცონი ძველი 
მას ვერც დავიწყება, ვერც შიში მარხავს.
ო, რა საამოა ჩემთვის ახლა
შენი მშრალი და ვარდისფერი ბაგის ნახვა.

ახმატოვა ანა (თარგმანი ეკატერინე ჯიქიასი)


Не будем пить из одного стакана
Ни воду мы, ни сладкое вино,
Не поцелуемся мы утром рано,
А ввечеру не поглядим в окно.
Ты дышишь солнцем, я дышу луною,
Но живы мы любовию одною.

Со мной всегда мой верный, нежный друг,
С тобой твоя веселая подруга.
Но мне понятен серых глаз испуг,
И ты виновник моего недуга.
Коротких мы не учащаем встреч.
Так наш покой нам суждено беречь.

Лишь голос твой поет в моих стихах,
В твоих стихах мое дыханье веет.
О, есть костер, которого не смеют
Коснуться ни забвение, ни страх.
И если б знал ты, как сейчас мне любы
Твои сухие розовые губы!
1913. Анна Ахматова