"უკანასკნელად სანაპიროზე შევხვდით..."

უკანასკნელად სანაპიროზე შევხვდით,
სადაც ყოველთვის ვხვდებოდით უწინ.
მაღალი იყო ნევაში წყალი
და წყალდიდობას ქალაქი უფრთხის.

ის საუბრობდა ზაფხულზე და რომ
ქალი-პოეტი _ ეს სირეგვნეა.
მე ასე მახსოვს სახლები მეფის,
ციხესიმაგრე პეტრე-პავლესი! _
ჰაერი სულაც არ იყო ჩვენი
- საამო იყო, ვით მადლი ღმრთისა
და ზუსტად იმ დროს მეღირსა მაშინ
ხმა უკანასკნელ შლეგი მღერისა.

ახმატოვა ანა (თარგმანი ეკატერინე ჯიქიასი)

В последний раз мы встретились тогда
На набережной, где всегда встречались.
Была в Неве высокая вода,
И наводненья в городе боялись.

Он говорил о лете и о том,
Что быть поэтом женщине – нелепость.
Как я запомнила высокий царский дом
И Петропавловскую крепость! –

Затем что воздух был совсем не наш,
А как подарок божий – так чудесен.
И в этот час была мне отдана
Последняя из всех безумных песен.

Январь 1914

Анна Ахматова