წასვლა

ფეხაკრეფით. 
როგორც თოვლი თებერვალში 
გადაკვეთავს ქარის სეზონს. 
ტალახიანს, სუბსარქისი მიასრისავს მთის ძირებთან. 
როგორც ბოლო მგზავრი ბაქანს 
მოფრიალე ცხვირსახოცით, 
გვიან მატარებელს ატანს 
წინა ღამის მაჯისცემას – ჩაწყვეტილი ერთი ვენით. 
ნელა. 
მობარბაცე ბოლო ლოთი როგორც ტოვებს 
სანახევროდ ალაგებულ ჭირის სუფრას. 
და სტუმარი, 
გადაქანცულ დიასახლისს რიჟრაჟამდე 
უსარგებლო ქებას უთვლის. 
მიდის ასე. 
დნება. 
როგორც ვერცხლი თითზე – სიბერემდე. 
მკერდი – ტანზე. 
იპარება. 
სიკვდილის წინ როგორც ძაღლი 
უთმობს სადარაჯო ეზოს სხვა ძაღლს, 
და ლასლასით მიმავალი, გზაზე 
ნაღვლობს პატრონების გადაკარგვას. 
ფრთხილად, სულის შეგუბებით, 
როგორც დედა, 
ხურავს ჩვილის ოთახის კარს, როცა სძინავს. 
როგორც ქურდი, 
ჯიბესავსე სხვისი ფულით – სხვისი მომავალი დარდით 
გარბის უხმოდ ქალაქიდან. 
ასე ურცხვად, 
სხვა გულების დასახვრეტად. 
მი(მ)დის გული. 
გაშვებამდე - ჯადოქრული ძალით ვაცმევ 
შენს ნაჩუქარ ფრთიან წაღებს, 
შელოცვით, 
რომ ხვალ დაბრუნდნენ, 
გზა იციან. 
რომ დაბრუნდნენ. 
რომ დაბრუნდნენ.