აქ ნუ დადგებით

ეს მიწა - კრემიანი ნამცხვრის შუა ნაჭერი ჩვენ გვეკუთვნის.
ხიდის აქეთ ხალხს.
აქ ნუ. თქვენ ყუა. თქვენ ნაფშვენები. თქვენ ცარიელი ქილა გატლიკეთ.
სასეიროა ენას როგორ გადაისერავთ.
ძალიან დიდხანს ყიდდით ხამსას - სუნი გულს გვირევს.
დიდხანს მარხავდით მკვდრებს - გვეშინია.
და დიდხანს დარჩით უღელტეხილზე - სუსხი ჩამოგყვათ.
ოდნავ მარჯვნივ გადაიწიეთ. უფრო კიდისკენ, უფრო ახლოს გადასავარდნთან.
როცა არავინ შემოგვხედავს, მოგაწვებით და გადაგთელავთ.
აქ ნუ დადგებით.
ბებერი ქალი თავის ენაზე: „ჩვენ ვცხოვრობთ მორგის მოპირდაპირე ფანჯარაში“
„ჩატეხილი ორი კიბის და ფარღალალა კარის შუაში“.
დედაქალაქმა ეს დიალექტი წლებია ტანზე შემოიხვია.
მამაჩემიც დღემდე დაეძებს მეგობარს, გვარით - წოწერია,
როგორმე უნდა გააბათილოს ნანახი კადრი: უპატრონო მიცვალებულს ფეხზე
ამ გვარის ლენტი აბია.
გითანაგრძნობთ, მაგრამ მაინც:
აქ ნუ დადგებით.
იყავით ასე კომპაქტურად ჩასახლებული,
იცხოვრეთ, როგორც კეთროვანთა მოდგმამ მღვიმეში.
ოღონდ სენივით არ გადმოგვადოთ უსახლკარობა, უფულობა, უკმარისობა.
ხიდს არ გადასცდეთ.
ნურც ძალიან გადმოიხრებით თქვენი ფორთოხლის ხეებივით.
დააკვირდით მხოლოდ დურბინდით: ვინ გაიარა თქვენს ეზოში,
თქვენი წყალი ვინ დალია,
ჯვარი დგას თუ წაქცეულია სასაფლაოზე.
აქ, მაგიდაზე, გადარჩენილი ფოტოები დევს:
ორსართულიან სახლს ღებავენ. ეშბას ქუჩა. 33.
გაზაფხული და სოხუმში მზეა.
თხუთმეტ წლიანი განსხვავებით - მეორე კადრიც:
ამავე სახლის აფეთქებული კედლებიდან ძაღლის მზერა ჩანს.
ნატრობს ქვიშაზე მოხარშულ ყავას ნაცნობი კაცი.
სოხუმში დღეს წვიმს. დილით ღელვა გამოაცხადეს.
აქ ნუ დადგებით,
აქაურობაც დანაღმულია.