Ჩუმი სევდა

სიᲩუმეᲨი გაბნეულა სევდა, 
და დავხურე გაზაფხულის კარი, 
ისევ ვებრᲫი იმ Ძველ დარდებს Ჩემსას, 
მარტო დავრᲩი და კვლავ გაᲩნდა ბზარი. 
   ვერ ვიოკებ მარტოობის წუᲗებს, 
   დᲦეები კი Შენს ნაბიჯებს უცდის, 
   ისევ ვიცდი რომ მოხვიდე იქნებ, 
   უᲨენობა საუკუნეს უდრის. 
მᲗვარიანი საᲦამოა მᲨვიდი, 
ისევ გელი კვლავ გავყურებ ქუᲩებს, 
არ ვიᲦლები მოლოდინიᲗ ᲨენიᲗ, 
წამიᲗაც კი მომეᲩვენე უცებ...