თოლია

ჩემო გიშრისთვალება,
ჩემო თეთრო თოლია,
ზღვათა უსასრულობამ
საით გაგიყოლია?

მოლოდინით გავყურებ
უსასრულო სიშორეს,
სევდა უშენობისა
ვერაფრით მოვიშორე.

ტალღებს მოჰყვნენ შორიდან
მაწანწალა ღრუბლები,
ხომ არ გინახიათო, -
შენზე ვესაუბრები.

„აღარ მოვა არასდროს“, —
ჩურჩულებენ მოწყენით, —
„ვეღარაფერს უშველი
ცრემლით, ზღვათა ოდენით“.

ასე დავრჩი, ეულად,
შენს ლოდინში, თოლია,
მთებზე უკვე მოთოვა,
თმაშიც თეთრი თოვლია.

ელგუჯა უძილაური