“ტკივილი, რომელიც გვასწავლის”

ადამიანები მოდიან და მიდიან.ვინც გვიყვარს ადრე თუ გვიან ყველას ვკარგავთ. ეს გრძნობა ძალიან მტკინვეული გრძონბაა,რომლის დროსაც შინაგანად ვნადგურდებით.ჩვენი სული განიცდის იმ ტკივლს რომელიც დაკარგვას ნიშნავს,მაგრამ ეს არ არის დასასრული.ადრე თუ გვიან იმ ფაქტს ვეგუებით,რომ მათ დაგვტოვეს.ალბათ იმ იმედით,რომ ოდესმე როცა ჩვენი დროც მოვა ვიგრძნობთ მათთან სიახლოვეს,კიდევ შევხვდებით და გულში ჩავიკრავთ იმათ ვინც გვიყვარს და ვისი არსებობაც გვიხაროდა.	„ვინც გვიყვარს, ისინი არ მიდიან — ისინი ჩვენში აგრძელებენ ცხოვრებას.“
ყოველი დღე,თვე,წელი რაღაც ახალის დასაწყისია.შეიძლება რთულად დაწყებული გზის,მაგრამ არ რთულ გზაზე ბრძოლას ვსწავლობთ.ვსწავლობთ როგორ უნდა გავხდეთ უფრო ძლიერები,როგორ შევეჭიდოთ ცხოვრებისეულ დაბრკოლებებს,როგორ დავამარცხოთ ბოროტება და გავიმარჯვოთ მასზე.შეიძლება ბევრჯერ დავეცეთ მაგარამ ამავე დროს ფეხზე წამოდგომა ვისწავლოთ და გაძლიერებულები ისევ ვებრძოლოთ შიშს,უიმედობას,სიცარიელეს და ტკივილს რომელსაც ჭრილობები ტოვებს.