ზამთარი მოდის

შარშან, შემოდგომის მიწურულს, სოფელში ყოფნის ბოლო დღე მქონდა...ამ დროს თითქმის ყველა წასულია და მხოლოდ ერთგული მოსახლეები რჩებიან იქ...სწორედ ერთ-ერთმა ერთგულმა მოსახლემ გამოიარა ჩემი სახლის წინ. მივესალმე, მომესალმა.
-როდის მიდიხარო  ? - მკითხა.
-ხვალ,მეთქი...
ჩაეღიმა და გულისამაჩუყებელი სინანულით მითხრა : - ჩვენ რა ვქნათ, ისევ მარტუები(ფშაურად) რომ ვრჩებით, მკაცრი ზამთრის მოლოდინშიო...
ვერაფერი ვუთხარი, მხოლოდ გავუღიმე...
​შემოდგომის მიწურულია, თეთრი ზამთარი მობრძანდება : სიცივით, ყინვებით, ფიფქებით...
ბევრს უყვარს და ბევრი ელოდება, ფანჯარაში ფინჯანი ჩაით ხელში შემომჯდარი. მეც ველოდები და ჩემი სოფელი მახსენდება...ნეტავ რა ხდება იქ  ? ნეტავ მამიკო როგორ ელოდება სუსხიან ზამთარს  ? შეშას მოიმარაგებდა უკვე. სურსათ-სანოვაგესაც გაამზადებდნენ ბებოები. ძროხების სადგომსაც ამოულესავდნენ ფარღალალა გვერდებს, საქონელს რომარ შეუცივდეთ. მარხილსაც გაამაგრებდნენ დიდთოვლობისას მინდვრებიდან თივის ჩამოსატანად...
-ზამთარი მოდის, თხილ-კაკალი ხომ ააგროვეო  ?! გადასძახებენ ერთმანეთს.
-ნიჩაბი მაქვს გამოსათლელი, თოვლს ვერაფრით გავკვალავო , -დაიწუწუნებს ვინმე...
მარტოები არიან, ერთმანეთის იმედად..
​მთავარი მაინც იმედი და რწმენაა...
გამოიდარებს, უსათუოდ გამოიდარებს, დაელოდებიან, აბა მოთმინების უნარი რისთვის გვიბოძა ღმერთმა  ?
​ისევ მეღიმება, როგორც მაშინ, მეზობელთან საუბრისას...
​მთაში თანადგომა და ურთიერთგატანა მნიშვნელოვანია ზამთარშიც და ზაფხულშიც.
​თუმცა...
​ზამთარი ხომ მკაცრი და სუსხიან-ყინვიანია ! 
​ისევ მეღიმება...
11.09.2017