მურია

გაქცევას ვლამობ, ფიქრი მწყურია,
მარტოობაში ყმუის მურია...
და სიჩუმეში გული რომ ფეთქავს:
მომაწვა ჟამი, მომაწვა სევდა.

​ეული კაცი სადღაც რომ კვდება,
მაშინ იწყებენ ის მთები ნგრევას,
თქვენ რომ ააგეთ და რომ გეგონათ —
ასეთი იყო თქვენი მთელობა.

​კაცი რომ კაცს მტრობს, ქალი — გველობს და...
სწორედ მანდ ქრება ჩვენი ერთობა.
სათქმელი რომ მაქვს, აქაც მეტყობა,
მაგრამ ვის ვენდო? ვინ გამენდობა?

​არარას ვიტყვი, ესეც მეყოფა —
უთქმელი იყოს ჩვენი დღეობა.
სანამ აკვანი ისევ ძირშია,
სადაც არ ისმის ჩვენი ჰანგები,

​კვლავ ვილაღობოთ ჩვენ კაცობისა,
კვლავაც ვაჟღეროთ დითირამბები,
ვუთხრათ: „ქალებო, თქვენ ხართ კარგები!“
აბა, ვის უნდა ჩვენი დარდები?

​მოვიქცეთ ისე, ვითარც არასდროს
ჩვენ არ გვქონია ფათერაკები;
ვითომც არ გვტკივა, ვითომც არ ვდარდობთ,
თუმც ქაქუცაა ჩვენი სახელი.

​არ ვიცი ვინ ვარ, ვერც ვფიქრობ საით
მიმაჭენებენ ლურჯა ცხენები...
საქართველოა ფიქრი და დარდი
ირაკლისა და ჩოლოყაშვილის.

​მათ ვერ უშველეს, არც მე ვარ მავრი...
ერთი კია, რომ იარა მეწვის;
მტკივა მე თქვენი მიზნების მხოლოდ —
მერკანტილური კეთილდღეობის.

​რა ავხსნათ კოლხეთს? ან ვინ გავსტაცოთ?
აღარ დამთავრდა იასონობა...
ის კოლხი მეფე საფლავში ბრუნავს...
ვახ, დედას თქვენსას, ყორნებო! მაგრამ...

​იქნებ მოვიდეს და დადგეს ხანი,
როდეს გაბრწყინდეს იბერის ველი...
და იმ ბედნიერ დღეს გაუმარჯოს,
მე ამას ველი... შენც იცი, მერი.

​შენ ჯვარს იწერდი, მე კი ვკვდებოდი,
ფიქრში ვეძებდი ამ ქვეყნის იღბალს.
ოცნებას კლავენ, ფიქრსაც ებრძვიან,
ალბათ, ესმით, რომ ეს ზე-ერია.

​გაქცევას ვლამობ, ფიქრი მწყურია,
სადღაც სოფელში ყმუის მურია...