იერი

თუ ახლა ვგრძნობ რომ აქ  ცხადად სული ჩემი ფერმკრთალდება როგორ მკვდომ და იისფერი რომ ელვება მღელვარდება
მე სისხლო შენ ადამისა მზე მოგმართავ ეტერნალი ვით ღვიძება ჩემი შენში როგორც ცათა გზის მდევარი ვარ იმ უკიდეგანობის პირველმშობი წყლის მხედარი. 
მე ღვთის ბაღით ვძმობდი გრძნობას რომ სიცოცხლედ მელის კვდომა 
მეწინააღმდეგებოდა თვით წამის წვა და დადნობა რომ მე ვგრძნობდი ყველა გაშლას
და ღტკინებას განთიადის სად პოვნილა საპოვნელა რომ მე ცხადად ზღვა ჩამძახის
როგორ ავად ხეებისაც არ გშმვენოდეს მარადისი
შენ მამა ხარ კიდეების შორ სინათლის ცა
საწყისი დაე ხილვა მოცვისებრი რომ ლანდია საკადრისი ვფიცავ რომ და მოსვენება მეღირსება კათარზისი მე გამყინავ მოჩვენებად მისიერი მქრალ ხალისი ოჰ თუ ახლა კიდევ ვგრძნობდე 
რა ფერისკენ მიდის ფრთები რომ ფრენისკენ მეზიდება იისფერი მთათაველი აღფრთოვანდა ისევ სული ისევ ჩემი განუყრელი ეს წერილი მუდმივობის საუკუნოდ გადამრჩენი ოხ ძიება ბინის მზესთან უკურნებელ სიამენი ორსახოვან ლილიით და პოეზიის მნათი ძღვენი მიმაჩქეფებს როგორც ტალღა ვით ედემი აუხსნელი შორს იქ განუსაზღვრელობა რომ სიკვდილის გვარს ვეძლევი და რომ დაცხრა სამი მზე ვით გათრობილი ციურ გემი საბოლოო პეპლის ფრენა რომ შედევრი შეურყვნელი უკუნეთის ზღვათა რიდეს რომ გვირგვინით გავუძელი ეკლიან დღის სისხლთა თხევას რომ პასუხად ლექსს ვუმღერი