მზიურის განთიადი

აქ არსაიდ უმშვიდესი განთიადით ვმღერი
მოკანკალე მუდამ სხივი მკრთალი ალისფერი
არის ველად დაფენილი და მის შენაკადი
მოაჭენებს ვარსკვლავოსანს ცივი ცის ნახატი.
განთიადი მღვრიე ხატით ერწყმის დაფარული
საიუდმლოს სივრცეებით და ჯერ არნახული
მოქანავე სიზმარისგან ფრთხილი და ფრთიანი
მოცურავე მზის ზღვარია ფიქრში განთიადი.
ტბაში ნისლით გვიანი სხივი უხვ ფერიანი
ირწეოდა მდელო და წყება ავრორიანი
განთიადით ემოსა ზღვას ქარები რხევაში
როგორც წმინდა ოცნება ერთხანს ადამიანში 
შვებას წარმოსახვაში ვერცხლის მუხამბაზებით
ერწყმის სევდად ვარდებით უხვ და მღვრიე ხაზებით როგორც ევკალიპტების კვდომით მიმოფანტულში განთიადი ნაყოფში მარად მზე არ ნახული ვარსკვლავთა გზის წყობაში
ბედი მოემართება ცვენად მომენათება
განთიადის წამები როგორც გალაკტიონის და აკაკის მწვერვალი პეგასური გაფრენით მომაკვდავი მერანი ისევ მიექანება ჩემთვის განთიადებში ერთვის ამ დიადებში მამის დიდი ხსენება ვინც არსაიდ არიან და უხმო სამარეში.
აქ არსაიდ უსხივესი განთიადით ველი
და დიადი სუსხი მწვავდა სულში აფრენილი
რომ იწვიმა განთიადმა სველ სულისგან დაცლა
დაიწვინა მზის ლანდებში ცხელ სხივების ვარცხნა
გაცლა აივნიდან დიად განთიადის 
აქ არსაიდ ღამე მსჯის და ბნელი გზა ჩამძახის
ქრება მაისიდან წყება დარდიანის
ისევ გაიარეს ცვენამ განთიადის
ისევ ვერ ვიხილე რწევა ამ ფრთიანის
რხევა ამ ფერების ჩემი განთიადის