საღამოს ლექსი

როცა შენი ნეკნების,
დრეკვას ვეღარ შევწყდები...
როგოც ყელზე საბამი
ოქროსა და ვერცლხის...
როგორც განთიადისას ზარი დაირეკები
მკერდს ბუდეში ჩაიჯენ როგორც სახლი მერცხლის....

ცაზე ითვლი ვარსკვლავებს
თვალებს ნაბავ ფოცხვერად
სისხლი ადუღებული
ჩაამშვიდე ძარღვებს...
და კოცნაში გაქნეულ ვნების ცეცხლის განმკლავებს
ჩემი მოცხელქარიშხლო,სუნთქვა სუსტად  არღვევს ...

მაშინ მინდა ვიცოცხლო, 
მაშინ მინდა ვისუნთქო
მაშინ მინდა გიკოცნო...
ათას ხუთას ცხრა  წელს....
კლდეზე ნაკადულებად ჩემმა ლექსმა იცოცოს...
მაგრამ ჩემო, სამყარო კი  გაუძლებს ამდენს?!