ორი გზა

მატარებელი, ავტობუსი, სულაც ხომალდი,
ან გემი რამე, ანდაც ეტლი, ცხენიც ასევე,
ბოლოს სიბერე თავისთავად თმაში მობარდნის...
სუნთქვას ვინ გაცლის, ვინ გაჩერებს ვინ დაგასვენებს...

მიუხედავად ამისა და იმის იმისაც...
თითქოს ცხოვრება სტადიონზე გარემარბია...
ჩემოდნებზეა ვინც პლანეტა მთლად დაიმისა,
ფულს შოულობენ ტომრებით და ვერსად  გარბიან...

სადგური ისევ სავსე არის ხალხით ნახევრად,
რადგან ზოგია პატარა და ზოგი უფროსი...
მოგონილია, ეს წყეული უკან დახევა,
რეალურად კი ორი გზაა:
 წინ და უფრო წინ !