სიზმარი

თითქოს დამეკარგე ადრე,
ცაში გამოჭრილი ღრუბლად
თითქოს ჩემი ზურგი განდე
თითქოს უკვდავება გსურდა...

თითქოს უდაბნოში დავეც
სისხლით ლამაზ თითებს გითბობ
თითქოს მოიპარე ღამეც
და დრო გააჩერე თითქოს...

რომ მზეს მოებანა დარდი
ჩემსას გაერიე სუნთქვას ...
თითქოს შენი ხელით მკლავდი
ახლა მწუხარება გთუთქავს.

თითქოს დამეკარგე მაშინ
როცა იხსნებოდა ზეცა
ჩამოჩანჩქერებულ თმაში
მძივად რომ ისვამდი მერცხალს.

მერე მიდიოდი წყალით,
ღრუბელს დააბიჯე მგონი,
ისე ამერია თვალი,
ვეღარ მოგიგენი ფონი...

ახლაც ემოცია მსერავს,
და ვერ გამიგია ნაღდად.
მძინავს ჩემს ლოგინში ჯერაც
თუ შენ დამემჩნიე დაღად?