მთვარე

ჩემი აივნიდან მოჩანს
მთვარე კოცონივით ჟღალი
ვებრძვი თავსაც და დროსაც
და იმედი მაქვს მთვარის

და ეს ყვითელი მთვარე
თითქოს ჩემს ვედრებას უცდის
თითქმის ვეღარ ვგრძნობ ჰაერს
ჰაერს ნაცრის სუნი უდის

მივყვავარ ბედს და ვიცი
მე რომ გავახელ თვალებს
მე მეშინია მიწის
და მაღლა იწვის მთვარე

მთვარე პოეტის ბჟღალით
ერთხელ გაანთებს მიწას
მე ვგრძნობ უცნაურ წადილს
და ვხვდები რაღაც რომ მიცავს