შუაღამე

(ტერენტის)

ვუყურებ, თუმცა ვერ ვიმეტებ,
სანთელზე ფრთებდამწვარ ფარვანას,
ერთი დღის ნაბოძებ იმედებს,
ნათლისკენ სწრაფვაში ავანებს.

და უკანასკნელზე მეც ვფიქრობ,
სულის იმ ღვთაებრივ როკვაზე,
მომეცა ცოტათი მეტი დრო,
რომ სამას სამოცი მოვხაზო -

ანუ წრე... ყოველთვის მსდევდა თან
სურვილი, როგორაც ფარვანებს...
სინათლე გაალღობს სევდას და
თვალებში სინესტედ ავანებს...

სხვა დილა სულ სხვა გათენებით,
სიფრთხილით ჩამაცვამს სამარეს,
და გაიჟღინთება ვენები
ბინდით, - ეს დუმილის ხმა არის.