მთვარე

გულღია იყო მუდამ
და ასე იყო, რადგან,
მხოლოდ სიკეთე სურდა,
მხოლოდ ტკივილი ნახა.
მერე დამუნჯდა, როგორც
ცით შერისხული მიწა,
მას შემდეგ ისმენს მხოლოდ
სხვის ტკივილს,
სხვის ფიქრს,
სხვის დარდს...