ნაზამთრალ ბუდეს

გლოვად მიქციე ცის თაღი, ვერცხლის,
წმინდა ღამეო, კაეშნით სავსევ…
აღარ მინთია თვალებში ცეცხლი,
რადგან მის თვალთა ბრწყინვას ვერ ვამჩნევ

და გაიბზარა იმედის ხიდი,
არც - ძველი გული,
არც - ძველი ფეთქვა,
ჩაბარდა წარსულს ყველა სამხილი
რითაც მინდოდა, სათქმელი მეთქვა.

ახლა კი მთვარეს არ ვიცით, რა სურს,  
აღარც ერთმანეთს  აღარ ვჭირდებით 
და დავივიწყებთ ჩვენს განვლილ წარსულს, 
როგორც ნაზამთრალ ბუდეს  ჩიტები.