რიჟრაჟს

როცა რიჟრაჟს არაყი აღარ 
შველის,
სიგარეტის ყველა ღერს ვატან ჩემს 
წუხილს,
როცა ქართველს ჩემებურობა აღარ 
შვენის,
ციდან ველოდები ნიშანს მის
ქუხილს.
როცა ვიკარგები ბრბოში 
უაზრობით,
უაზრობას რომელსაც, ფუძედ არ უდევს 
არაფერის
მე ვუყურებდი მის თვალებს
უსაზღვრობით,
ველოდებოდი გამოტანას ჩემის 
განაჩენის.
აღარ არსებობს იმედი ჩემი 
გადარჩენის
პატიების , შველის, თუნდაც 
ახსარების,
ველოდებოდი გვერდში დგომას ან დარჩენით,
ანდა რჩევის
მოცემა ხომ აღარ უჭირთ.
გარეთ ისევ მზე არის და მარტის 
თვეა,
აპრილიც რომ მალე მოვა ჩვენს 
თავდებით,
ჩემებურო მეობა ხომ თქვენი 
ტყვეა,
უარყოფით ან დადებით
პასუხს რომ გცემს 
განსხვავებით,
უფლისა!