ისევ წავშალე

ვსაუბრობთ ყოველ დღე წერილს წერილი მოყვება, ისე დავუშვენთ ერთმანეთს ამოძრომა გვიჭირს საღამომდე, წარმოვიდგენ ისევდაისევ იმ ღიმილს, რომელიც ცვლიდა ჩემს ისედაც სანთელივით დამდნარ სახეს, ხოლო ეხლა რა დარჩა ? ჩავქრი!  ტკივილი და სინანული, სინანული იმისა, რომ გადაგეყარე ამქვეყნად მაინცდამაინც შენ, ირონიულია ის ფაქტიც, რომ ამ მონაკვეთის წაშლაც მიწევს ჩემი ცხოვრებიდან, ყველა ბავშვობას ნატრობს, მეც ვინატრებდი, მაგრამ წავშალე შენსავით მოვიშორე არა შენ მომიშორე უსიტყვოდ, მე კი ისევ ადრინდელივით დამიდნა სახე და მიწევს მოგონებების ფორმატირება, რადგან მარტო ამისთვის ვვარგივარ.