ნაყინი

(მოგონებებიდან ტალინზე)

შეხვედრა. 
უცნობი ქალაქი,  
თუმცა ახლობელი,
ამინდი მზიანი, 
კაფე, 
ცივი ნიავი. 
- ნაყინი ჰოო? 
- კიი. 
- რომელი? 
მენიუ. 
- გუდ ივნინგ! 
მშვენიერი გოგოა კელნერი, 
ლურჯთვალება, წერწეტი. 
შეკვეთა. 
სათვალეები მოიხსნეს, 
ერთმანეთი მიზანში ამოიღეს. 
სწავლობენ:  
ნაკვთებს, 
თმას, 
კანს სახეზე, 
შუბლზე, 
თითებს, 
ფრჩხილებსაც. 
 „ნაოჭები თვალებთან.“ 
„ცხვირი რამსიგრძე!” 
„მაკიაჟი რამსისქე.“ 
ახლა რაღა დროსია, 
უკეთ გასაცნობია. 
შეკითხვების ზღვა,  
როგორც ხდება ხოლმე. 
- და-ძმა გყავს? 
გოგო ეკითხება ასაკს, 
ბიჭი ვერ რისკავს. 
თანდათან იხსნებიან, 
და მიედ-მოედებიან: 
გლობალურს, 
მშობლიურს, 
მუსიკას. 
ბანალურობის ზეიმია, 
ღმერთმანი. 
ვიზავის მისწვდე უნდა, 
და გადაუმოწმო:  
გრძნობები, 
ვნებები, 
გონება. 
ამიტომ, ბიჭი: 
 - რას ელი ცხოვრებისგან? 
დაიბნა გოგო, 
არ ელოდა. 
სიჩუმე... 
- გინდა, გამოვიცნო? 
- მიდი, აბა...
(ნაყინში ჟოლო ქურდივით ჩამალულა). 
- სიყვარულს, სითბოს, ოჯახს, 
როგორც ხდება ხოლმე. 
გოგო გაწითლდა. 
- კიდე ვილას ბალიზე. 
სიცილი. 
- და შენ რაღას ელი? 
- მეე? თავგადასავლებს. 
ღიმილი ბიჭის სახეზე, 
თავისი პასუხით კმაყოფილია, 
გოგო - არც ისე. 
„ალბათ მექალთანეა, 
ნარცისი, ნაგლიც თან“. 
- ჭამე ნაყინი, დნება! 
- ნაყინი? 
- ჰოო, რა გემართება?  
რაღაც გასული ხარ.
- არა... ცოტათი შემცივდა. 
- გათხოვებ ჟაკეტს, გინდა? 
- და შენ? 
- ნუ დარდობ ჩემზე. 
ისევ ღიმილი,  
ერთდროულად - ორივე სახეზე. 
„კაი კბილები აქვს.“ 
ბიჭის ჯემპრი გოგოს აცვია. 
- მოგწონს აქაურობა? 
- მშვენიერი ქვეყანაა.
- ჰოო, მარა ნოსტალგია? 
- კი ბატონო, რთულია. 
მზე ანათებს, თუმცა 
ვერ ათბობს დედამიწას,  
სხივები მეტად სუსტია. 
- გენატრებიან? 
- რა შეკითხვააა?! 
- რავი... 
უხერხულობას მოსდევს სიჩუმე, 
პაუზა...
გადის რამდენიმე წუთი.
- ნელ-ნელა გავიდეთ, ჰოო?
- კიი. 
- მე ვიხდი. 
- არა, კაცო.
- ჰმმ, გეპატიჟები! 
- ჩემსას მე თვითონ.
- ამათ ყაიდაზე გადმოსულხარ. 
- ეგრე ადვილია უფრო. 
- ოქეი, როგორც იტყვი. 
ანგარიში გასწორებულია. 
ცოტა გაისეირნეს, 
მალე ყველა თემა ამოწურეს, 
ყველა პასუხი ითქვა. 
დამშვიდობების დროა. 
 „ოო, როგორც იქნა!“ 
- მესიამოვნა შენი გაცნობა.
- მეც. 
- ნაყინიც და სეირნობაც. 
- კი ბატონო, მეც. 
გულგრილი ღიმილი, 
თვალებშიც სიგრილე. 
- მშვენიერი საღამო გამოდგა. 
- ნამდვილად. 
ჯემპრი ახლა პატრონს აცვია. 
- აბა, კარგად! 
სხვადასხვა მხარეს მიდიან, 
გოგონას ისევ სცივა, 
ბიჭი ისევ გათბა. 
და ორივეს ესმის,  
რომ ერთმანეთს აღარასდროს შეხვდებიან.