რკინის აკვანი

დღეს დილით სასაფლაოზე ვიყავით გასულები. 
იცით რა ვნახე? 
რკინის აკვანი პატარა საფლავზე. წაქცეული ქვა, ბალახი და დიდი ხნის დაჟანგული აკვანი.
ნანახი მთელი დღე არ ამომდის თვალ-გონიდან. 
ნეტა როგორი ბავშვი იყო? 
ლამაზი თუ იყო? 
იქნებ უზნეო და მტირალა? 
როგორ იცინოდა?

- დღეს დავლიოთ? - მეკითხება. უფრო სწორად, მთავაზობს. 
გვიანი მარტის გრილი საღამოა. 
გრილი, მოღუშული და ქარიანი - ერთი სიტყვით, მეტად მარტისტული. 
მასთან ავდივართ. არავინაა. 
მე ვასხამ. სახლის არაყია. ეტყობა, დასალევად მძიმე და "გრადუსიანია". 
ამინდი აირია. ჩვენ კი ყველაფერი გვაქვს და თუნდაც წარღვნა მოვიდეს, არ გვეშინია.
-... ბიჯო, ხო გიყვარვარ? 
ჯერ ხუთი რიუმკა გვექნება მიღებული. 
"რა კითხვაა?" 
მეღიმება, თუმცა მალევე მეცვლება სახე და წარბებს ვკრავ. ფიქრი წამით შორეთისკენ  მიტაცებს. განა გაბრაზების, ან რამე მსგავსი, არა, - გააზრების ფიქრია. 
- მიყვარხარ, შეჩემა, აბა რაა. როგორ არ უნდა მიყვარდე, შენ ხომ ჩემი ბავშვობა ხარ. 
ასე მივმართავ ჭაღარაშერეულ ტრუსიკის ძმაკაცს, უცებ ვდგები, მაგიდას ვუვლი და ვეხვევი.
ცალ ხელს და შეხურებულ ტანს ტლანქად მაგებებს. ალბათ არ ელოდა. 
ვეხუტები და თვალებში ცრემლებს ვგრძნობ.
დასალევი მართლაც რომ გრადუსიანია.