მინიპოემა – სტუმარი

"აჰა, კართან ვდგავარ და ვაკაკუნებ. თუ ვინმე გაიგებს ჩემს ხმას და კარს გამიღებს, შევალ და მასთან ვივახშმებ, ხოლო ის - ჩემთან"
იოანეს გამოცხადება - 3:20

წუხელ გლახაკი მესტუმრა – 
მშია, მაჭამე რამეო;
მცივა, სახლ–კარი არა მაქვს, 
გამათევინე ღამეო;

გაკვირვებული შევცქერი – 
ღმერთმა სტუმარი მაწვია;
საბრალოს ტანსაცმელიც კი 
ჩამოძენძილი აცვია;

მობრძანდი მეთქი, ძმობილო, 
ღვთისა არის თქო სტუმარი,
მშვიდობით თუა მოსული, 
კეთილმოსურნე თუ არის;

შევიპატიჟე ოთახში, 
სუფრა ბუხართან გავუწყე;
ძმურად გავიყოთ, რაც მაქვს თქო, 
მორიდებულად ვაუწყე;

გათბა, დანაყრდა საბრალო, 
მეტი არ მაქვს თქო, ბოდიში;
შემდეგ საწოლი ვაჩვენე, 
მოისვენე თქო ლოგინში;

ცრემლით აევსო თვალები, 
ხელები ცისკენ ასწია,
თავი დამიკრა მორცხვად და 
დასაძინებლად გასწია;

მერე როდესაც გათენდა, 
როცა საუზმეც იხმია,
მითხრა: – მოყვასო, აქამდეც 
შველად ბევრისთვის მიხმია;

მაგრამ უცხოს და საეჭვოს
არ მიკარებენ, ვაშინებ; 
შენ რად გამიღე კარები, 
რად შემომიშვი მაშინვე?

იქნებ ბოროტად მოვსულვარ, 
კეთილმოსურნე არა ვარ?
იქნებ მტერი ვარ ვერაგი, 
იქნებ ყაჩაღი გახლავარ?

როგორ მიმიღე უსიტყვოდ, 
ეჭვიც რომ არ გაგჩენია;
გადმომილაგე რაც გქონდა, 
ლუკმაც კი არ დაგრჩენია;

გამკვირვებია, ღმერთმანი, 
ეგ თანაგრძნობა გულისა;
ეგ გულუხვობა მაკვირვებს, 
სითბო, სიკეთე სულისა;

უზომო მადლიერებით 
მაქვს, ძმაო, გული სავსეო; 
მითხარი, რატომ მიმიღე, 
რად მომექეცი ასეო?

როგორ გაკადრო – მივუგე –
შენზე ცუდი რომ ვიფიქრო?
რა გამაჩნია ნეტავი, 
ჩემი ძარცვა რომც იფიქრო? 

მაგრამ მიზეზი სხვა გახლავს, 
მარტო ეს ფაქტი არ არის;
ქრისტიანი ვარ, ძმობილო, 
აი ეს არის მთავარი;

ცოდვილი, ვცდილობ, როგორმე 
უფლის მცნებებით ვიარო;
მოყვასის დარდი, ტკივილი 
გულწრფელად გავიზიარო;

განა მე შენზე მეტი ვარ, 
მეც გლახაკი ვარ სულითა,
მაგრამ გული მაქვს აღსავსე 
მაცხოვრის სიყვარულითა;

უფალმა ბრძანა: – შევუნდობ, 
დიდი სამსჯავროს დღესაო;
ვინც შეიწყნარებს მოყვასს და 
ვინც გაუმართავს ხელსაო;

როგორც შენ გინდა მოგექცნენ, 
შენც მოექეცი ისეო;
ყველა მწირი და ღატაკი 
ძმასავით შეითვისეო;

აი, ეს არის მთავარი, 
სიტყვა და მცნება უფლისა;
სასოება და საზრდოა 
ჩემი ცოდვილი სულისა;

ამიტომ, ძმაო, ნუ გიკვირს, 
თუ შენთვის რამე გავიღე;
ღმერთმა იცოდეს, ეს გულიც 
სახლის კარივით გაგიღე;

მადლობა უფრო მე მეთქმის 
და არა უმადურობა,
რადგან უფალმა ინება 
ჩემს სახლში შენი სტუმრობა;

რადგან მიბოძა უფლება, 
მცირე გამეღო წყალობა; 
ყოველი სიკეთისათვის 
უფალს ეკუთვნის მადლობა;

უფალი არის ყოველში, 
თუ ვინმე არის ავადა;
ყოველ მწირსა და გლახაკში 
უფალი სუფევს თავადა;

იქნებ თავად ხარ იესო, 
დღესაც რომ ჯვარზე ევნება,
იქნებ ღმერთსა და მაცხოვარს 
ჩემი გამოცდა გენება?

დიახ, უფალი გახლავარ – 
მისი ბაგიდან აღმოხდა;
ირგვლივ მზესავით განათდა, 
ვერ გავიაზრე, რა მოხდა;

მუხლთ დავიჩოქე ცოდვილმა, 
ცრემლები წამსკდა სიმწრისა -
მე რა ღირსი ვარ უფალო, 
შენი დიდების ხილვისა?!

ხელი დამადო მხარზე და 
ტანთ დამიარა ცეცხლივით;
მისი სახე და სამოსი 
თეთრად ბრწყინავდა ვერცხლივით;

მართალი თქვიო, ასეა, 
ყველასთან ასე დავდივარ,
რადგან თქვენს გამო, ცოდვილნო, 
ყოველდღე ჯვარზე ავდივარ; 

ხან ქუჩაში ვარ მათხოვრად 
თქვენგან წყალობის  მთხოვნელი;
ხან სნეული ვარ საბრალო 
და მნახველს იქაც მოველი;

ხან ციხეში ვარ პატიმრად, 
დღე მაქვს უმზეო, დღე ბნელი;
ხან კი კარდაკარ დავდივარ, 
თავშესაფარის მძებნელი;

მე კი არ მინდა წყალობა, 
თქვენთვის ვირჯები სრულებით,
რათა არ წარწყმდეთ უჩემოდ, 
ეშმაკს არ მისცეთ სულები;

სათნოებას და სიკეთეს 
ვეძებ უმცირესს ყოველსა,
რადგან უზომოდ მიყვარხართ, 
თქვენ ღმერთს და მამა მშობელსა;

ხან განსაცდელებს გიგზავნით, 
რათა არ აყვეთ საცდურებს;
ხან ვცდილობ სნეულებებით 
გარიდოთ ვნებებს მაცდურებს;

ეჰ, საზრუნავი ბევრი მაქვს, 
განა მოცლილი როდი ვარ,
მაგრამ რადგან არ გახსოვართ, 
თქვენთან ამ გზებით მოვდივარ;

გადაეციო სუყველას, 
ამჟამად რაც კი გითხარი;
მერე კი გაქრა უეცრად, 
ხილვა იყო თუ სიზმარი;

მე კი ღმერთსა ვთხოვ შენდობას, 
ამ ამბის თქვენთვის მთხრობელი!
წუხელ უფალი მეწვია – 
უფალი ყოვლისმყრობელი...