მაგრამ, ის ერთი, სულ სხვაა მაინც

ქალი მაგონებს ვარდისფერ მაისს,
აყვავილებულს ფერად მძივებად;
მაგრამ, ისე ერთი, სულ სხვაა მაინც,
ნორჩი სიცოცხლის გამოღვიძება;

ქალი მაგონებს ოქროსფერ დაისს -
მზე, ცის მნათობთა ტურფა რჩეული;
მაგრამ, ის ერთი, სულ სხვაა მაინც,
მარად ყველასგან გამორჩეული;

ქალი ყვავილთა ნაზი სუნთქვაა
და სურნელება დაუვიწყარი;
მაგრამ, ის ერთი, მაინც სულ სხვაა,
წმინდა, უმანკო და საფიცარი;

ქალს არ აკლია ურვაც და ვაიც
და რა ტკივილი არ შეხვედრია;
მაგრამ, ის ერთი, სულ სხვაა მაინც,
ცრემლი და დარდი მისი ხვედრია;

სანუკვარია ცოლიც და დაიც,
მანდილოსანთა მთელი კრებული;
მაგრამ, ის ერთი, სულ სხვაა მაინც,
ხშირად ყველასგან დავიწყებული;

ქალის ბუნება კაცთა რისხვაა,
ხშირად ქარცეცხლის დამანთებელი;
მაგრამ, ის ერთი, მაინც სულ სხვაა,
მარად ყველაფრის მიმტევებელი;

ქალი, რომელიც სულს დათმობს ჩვენთვის
და თვით სიცოცხლეც გაუმეტია;
ღმერთი არ არის, მაგრამ ყოველთვის
ყველა სულმდგმულზე ბევრად მეტია;

ქალი მაგონებს ბრწყინვალე აისს,
იასამნების გამოღვიძებას;
მაგრამ, ის ერთი, სულ სხვაა მაინც
და სულ სხვა არის მისი დიდება.