მინიპოემა – სიცოცხლე და სიკვდილი

სიცოცხლემ უთხრა სიკვდილსა: რად არ მასვენებ წამითაც, 
მითხარი, რატომ მაწვალებ, მტანჯავ დღითაც და ღამითაც;
რად დამსდევ, რად არ მეშვები, რად არ მანებებ თავსაო?
შენგან სიკეთე არ მახსოვს, თესავ ბოროტს და ავსაო;

ვერ გადამიდგამს ნაბიჯი, შენ რომ არ მედგე კვალშიო,
რა დაგიშავე ასეთი, რად არ მოგდივარ თვალშიო;
მე შენთან როდი მოვდივარ, როდი გეხები ბნელსაო,
შენ რაღას მერჩი, ნეტავი, რატომ მიმოკლებ დღესაო? 
                                        ***
სიკვდილმა უთხრა: ძმობილო, მე ნუ მაბრალებ რამესო,
ჩემს საქმეს მშვიდად ვაკეთებ, არ ვარჩევ დღეს და ღამესო;
მე განა მარტო მოვდივარ, ანგელოზია ჩემთანო
და შენგან გარიდებული სულები მიმყავს ღმერთთანო;

მე შენთან საქმე არა მაქვს, მე სულ სხვა გზებით დავდივარ,
გარდაცვლილების თანხლებით თავად უფალთან ავდივარ;
შენ თუ წამით ხარ მოსული და ტანჯავ სულებს ღვთიურსა,
მე მათ სიცოცხლეს ვთავაზობ, უწყვეტს და მარადიულსა;
                                          ***
აბა რად ცდილობ, სიკვდილო, გაბითურებას ჩემსაო?
სწორედ შენ მიგყავს სულები ჯოჯოხეთს სატანჯველსაო;
რამდენ ტკივილებს ანიჭებ ადამიანთა მოდგმასა,
რამდენ ტანჯვას და ვაებას, რამდენ გოდებას, მოთქმასა;
 
რაც შენი მოსვლით მწარდება ადამიანი ყოველი,
ამას რა დათვლის, ძმობილო, ვინ გამოიკვლევს, რომელი;
ვინ იცის ქვეყნად რამდენი კვნესის შვილმკვდარი დედაო,
ამდენი ცრემლის შეყურე, როგორ ისვენებ ნეტაო?!
                                               ***
სიკვდილმა უთხრა, მაშ კარგი, ეხლა მე გეტყვი სათქმელსო,
მე განგიმარტავ მისიას ჩემს საკეთებელს, საქმნელსო;
რადგან შენ ასე ცალმხრივად გესმის სიცოცხლე სულისა,
მაშინ აგიხსნი, ძმობილო, ჭეშმარიტებას უფლისა;

უფალმა შეგვქმნა ორივე....და სული ქვეყნად ყოველი,
მისი ნებაა, იმქვეყნად ვინ წაიყვანოს, რომელი;
შენ დროებით ხარ მოსული, გამოსაცდელი ვადა ხარ,
მარტო შენსას რომ გაჰკივი, ასეთი ბრიყვი რადა ხარ?

მე არ გახლავარ მიზეზი, თუ ჯოჯოხეთში ჩავიდა,
თვისი ცოდვები წარწყმიდავს, თუ უნანელად წავიდა;
სწორედ სიცოცხლის მანძილზე ხდება ცოდვები მრავალი,
...და ხდება ადამიანი ჯოჯოხეთისკენ მავალი;

უფალთან მიმყავს ყოველი სული სიკვდილით მოცული,
...და მხოლოდ ღმერთი გადაწყვეტს სად წავა ახალმოსული;
ეჰ, ჩემი ნება როდია, ვინ გახდეს მასთან მხლებელი,
მე მხოლოდ ხიდი გახლავარ უფალთან მიმყვანებელი; 

თუ ადამიანს სულისთვის რამე ზიანი ადგება,
განა ყოველი უზნეო მის სიცოცხლეში არ ხდება?
თუმც ამაო ხარ, წამი ხარ, მაინც, ცოდვების მხილებით,
მიდიან ღმერთთან სულები, სიცოცხლით გადაღლილები;

განა მკვლელობას, მრუშობას, და სისაძაგლეს ამდენსო 
სოცოცხლეშივე არ ჩადის, სული, ვინ იცის რამდენსო?
სიკვდილს არ მოაქვს ცოდვები, დაცვა კი შენი ვალია,
...და თუ ჯოჯოხეთს ჩავიდა, ის მხოლოდ შენი ბრალია;

მაგრამ თუ სული ცოდვილი განიწმინდება, აღდგება,
სიკვდილით არა აკლდება, როცა უფალთან წარსდება;
მოიმკის ნაყოფს ღირსეულს, იღებს ცხონებას ღვთიურსა,
ეზიარება უფალთან სიცოცხლეს მარადიულსა;

უფალმა თუკი ინება, სხეულს რომ სული გაჰყაროს,
მან უკეთ იცის ვინ როდის გამოარიდოს სამყაროს;
სატირალ–სადარდებელი განა სიკვდილი როდია,
არამედ ღმერთთან რა მადლით ან რა ცოდვებით მოდიან;

ამიტომ, ძმაო, სატკივარს ადამიანთა მოდგმისა
მე ნუ მაბრალებ, ცოდვაა – მიზეზი ცრემლის, მოთქმისა; 
დაე, ვადიდოთ ღმერთი და მივენდოთ ნებას უფლისა,
ღმერთმა ინებოს ცხონება ქვეყნად ყოველი სულისა!!!
                                            ***
უფალი გვაძლევს სიცოცხლეს, სიკვდილის ნებაც მისია,
ძმები არიან ორივე, თუმც სხვადასხვა აქვთ მისია;
სიცოცხლე უნდა ისეთი, ვინმესთვის უნდა კვდებოდე,
...და როცა ჟამი მოაწევს, სიკვდილს სიმშვიდით ხვდებოდე.