ნანგრევებში დაკარგული სიცოცხლე

(ეძღვნება ინგა მეკეიძის და  მისი ორი შვილის ხსოვნას)

სასტიკი წუთისოფელი
გვმატებს და გვმატებს იარებს,
ხან შეგაძულებს სიცოცხლეს,
ხან ტანჯვას გაგიზიარებს;

რა არ მომხდარა ამქვეყნად
უბედურება მრავალი;
თურმე სიკვდილიც ყოფილა
სასტიკი გზებით მავალი.
***
მიწა შეიძრა, თითქოსო,
ჩამოწვა სახლი თავადა
და ჩამოიქცა ერთბაშად
მასთან სიცოცხლე მრავალთა;

ნანგრევებიდან ამოყავთ
ქალი, ჭრილობით მრავალით,
გაჩნდა იმედის მარცვალი,
იქნებ გადარჩეს მავანი?

დაიწყო ბრძოლა სასტიკი -
სიკვდილს არაფრით ნებდება,
ხან კვდება ქალი, ხან ცოცხლობს
გული ხშირ-ხშირად ჩერდება; 

სულ ახალგაზრდა ქალია,
თუმც სამი შვილის მშობელი,
იღვრება ცრემლი მრავალი,
ლოცულობს მისთვის ყოველი;
***
...და აჰა, წარსდგა უფალთან, 
ქალი ჭიდილით დაღლილი,
ცრემლად იღვრება, საწყალი,
ნაბრძოლი, ღონედაცლილი;

 გულში ჩაიკრა უფალმა:
„მოდი, მოგივლენ შვებასო,
ნუ გეშინია, აქ დარჩი,
დაჰყევ შენი ღვთის ნებასო“
***
შესტირის უფალს ასული:
„ვერ ვპოვებ შვებას სულისა,
იქ სამი შვილი მომელის,
ქმარი, ძვირფასი გულისა;

ნუ დამიტოვებ იარას,
ნუ დამიფლითავ გულსაო,
ნუ მომწყვეტ მე ჩემს პატარებს,
ნუ გამიმწარებ სულსაო“;
***
გაუშვა ღმერთმა ასული,
ოღონდ კვლავ გიხმობ მალეო,
შენ კი დაფიქრდი, სად გიჯობს,
სად გაგითენდეს ხვალეო;
***
ისევ გაჩერდა გული და 
კვლავ ღმერთთან წარსდგა ასული:
„აქა მყავს შენი გოგონა,
და აქ გახდება ზრდასრული;

შენც დარჩი ჩემთან, ასულო,
შვილიც აგერ გყავს წინაო, 
ნუღარ იდარდებ წარსულზე
აქ არის შენი ბინაო“;
***
კვლავ ტირის ქალი უფლის წინ:
„ნუ გამიმწარებ სულსაო,
იქ ორი შვილი მომელის,
ნუ დამიფლითავ გულსაო“;
***
ისევ გაუშვა უფალმა:
„გიჭირს ჯერ თავის პოვნაო,
ისევ დაფიქრდი, ასულო,
სად გირჩევნია ყოფნაო“;
***
აჰა, მესამედ გაჩერდა
გული ნატანჯი ავითა,
ეახლა უფალს ისევ და...
კვლავ უხმობს ღმერთი თავისთან:

„ამჯერად შენი პატარაც
აქ მოვიყვანე, აქ არის,
ხომ ნახე, იცი სადაც ხარ,
ჩემი სავანე რაც არის?“
***
კვლავ ტირის ქალი, კვლავ გოდებს
და გული ეწვის უალოდ:
„ქმარი და ბიჭი პატარა
იქ მელიანო, უფალო“
***
დაბრუნდა ისევ სხეულში,
მაგრამ გულს ცეცხლი ედება;
აღარც სიცოცხლე სწყურია
და აღარც სიკვდილს ნებდება; 
***
წარსდგა უფალთან მეოთხედ:
„შენ თავად უნდა არჩიო,
 მეტ დროს ვერ მოგცემ, ასულო, 
ან წადი და ან დარჩიო;

ორი შვილი ხომ აქა ჰყავს,
ბიჭს კი სიცოცხლეს ვაცლიო,
შენს იმ პატარა ანგელოზს 
არ მოაკლდება მადლიო;

არც ქმარს მოვაკლებ წყალობას,
არ წამოვატკენ ფრჩხილსაო
ნუღარ იდარდებ, ასულო,
მამა მოუვლის შვილსაო.“
***
დარჩა უფალთან ასული,
ვერ შეელია შვილებსა,
უყურებს გაბრწყინებულებს,
ლამაზებს, ვითარც შველებსა;

თავადაც გაბრწყინებული
დარჩა უფალთან ასული;
ბედნიერია სუყველა 
ღმერთთან სიკვდილით ასული;
***
ჩვენ აქ ვგოდებთ და ვტირივართ,
თან ვსაყედურობთ უფალსო,
მას კი ყოველი ჩვენგანი 
ათასჯერ მეტად უყვარსო;

ვის არ უხარის სიცოცხლე,
ბედნიერება სულისა,
შვილი, მეუღლე, მშობელი -
ყველა ძვირფასი გულისა?!

მაგრამ ხშირად ვერ გაუძლებ
ბედს მუხთალს, გადარეულსა; 
ზოგჯერ სიკვდილი ჯობია,
სიცოცხლეს გამწარებულსა;

როცა ყველაფერს დაკარგავ,
უსასო, ღონემიხდილი,
არავინ იცის, ღვთის მეტი,
სიცოცხლე ჯობს თუ სიკვდილი;

განა უფალმა არ იცის,
ვისი მზე ცვალოს ვისაზე,
ვინ წაიყვანოს თავისთან, 
ვინ დარჩეს დედამიწაზე?!

უფალი გვაძლევს სიცოცხლეს,
მისი ნებაა წაღებაც,
მან იცის, ვისთვის ყოფნა სჯობს,
ვისთვის სიცოცხლის გაღება;

ასეა წუთისოფელი,
სავსე ცრემლით და ტკივილით,
ტანჯვით და განსაცდელებით, 
კვნესით, გოდებით, ტირილით;

მხოლოდ ღმერთშია შვება და 
მხოლოდ ღმერთშია იმედი;
დაე, ამაზე ვიფიქროთ,
სანამ სიკვდილთან მივედით.
***
ღმერთმა აცხონოს, ჩაიკრას
მასთან მისული შვილები!
სასუფეველი მათ სულებს -
ნანგრევში მოყოლილების!!!