"ვაიმე, ღმერთო"

რა იოლია დაჩხვლეტა სულის,
როგორც ბუმბულის გაფანტვა ველად;
ვით დედა თავის პატარას უვლის,
შენც ისე კურნავ ჩემს ტკივილს ყველას;

თუ რამე მტანჯავს, თუ მახრჩობს რამე,
…და თუ ვერავინ ვერაფერს მშველის,
მე შენ გეძახი, დღეა თუ ღამე,
მამა ხარ ჩემი - იმედი, მხსნელი;

გინდ აღსასრული მომადგეს კარზე,
ვერ დამაშორებს სიკვდილი ღმერთთან;
…და შენს შვილს, თუნდაც ცოდვებით სავსეს,
სულ ბოლოს მაინც მომიყვანს შენთან;

როცა შენ მყავხარ, ვერ შემჭამს სევდა,
ოჰ, როგორ ვნატრობ, სულ გულში მენთო;
ადრე ვამბობდი - "ვაიმე, დედა",
ეხლა ვიძახი - "ვაიმე, ღმერთო".