სამი ბერი 2

ერთ პატარა მონასტერში სამი ბერი ცხოვრობდა. სამივეს თავისი ცხოვრების ისტორია ჰქონდა და სამივე ცოდვილი წარსულიდან მოდიოდა.
ერთხელ, ბერებს უფლის ანგელოზი გამოეცხადა და ასეთი რამ უთხრა:
–ტყუილად იღწვით. თქვენი ბედი უკვე გადაწყვეტილია. სამივე ჯოჯოხეთში მოხვდებით და აწი რაც არ უნდა იღვაწოთ, არაფერი აღარ შეიცვლება. დატოვეთ მონასტერი და საერო ცხოვრებას დაუბრუნდით. არ სურს ღმერთს თქვენი ბერობაო.
დაღონდნენ ბერები და დიდი ხნის ფიქრის შემდეგ მიიღეს გადაწყვეტილება.
ერთმა ანგელოზის სიტყვები არ დაიჯერა და დარჩა მონასტერში. მეორემ დაიჯერა, მაგრამ მაინც დარჩა მონასტერში, იქნებ უფალმა მოწყალება გამოიღოს და შეცვალოს თავისი გადაწყვეტილება ჩემს მიმართო. მესამემაც დაიჯერა, ოღონდ დატოვა მონასტერი და საერო ცხოვრებას დაუბრუნდა.
ეხლა მე გეკითხებით თქვენ – რომელი იყო მათ შორის მართალი?

      *       *       *     
  
პასუხები სხვადასხვანაირი მივიღე ამ კითხვაზე:
დაახლოებით 80% –ის აზრით, მართალია პირველი ბერი;
20% – მა ჩათვალა, რომ მართალია მეორე ბერი.
მესამე ბერს არ გამოესარჩლა არცერთი ადამიანი.

ეხლა კი მსურს ჩემი აზრი მოგახსენოთ.
რა იოლია ადამიანის განსჯა, როცა ზერელედ მიუდგები არა? როცა არ გაინტერესებს, რა უდევს ამ ადამიანს გულში, რითი სუნთქავს, რას ფიქრობს...და რაც ყველაზე მთავარია – ვერ ხედავ მის სულს.
ერთი შეხედვით, თითქოს ყველაფერი ნათელია – პირველი ძლიერად დგას რწმენაში, რა თქმა უნდა ის არის მართალი. თანაც, შესაძლოა ეს სულაც არ იყო ანგელოზი, არამედ თავად ეშმაკი თავისი ავი ზრახვებით. ბერი კი არ შედრკა და არ დაუჯერა ქვესკნელის ხელმწიფეს.
მეორეც შეიძლება მართალი იყოს, რატომაც არა? მან დაიჯერა ანგელოზის სიტყვები, მაგრამ იცის რა უფლის მოწყალება, მაინც მის იმედად რჩება. უფალს ენდობა, რა დიდებულია არა?
მესამე კი, თურმე, როგორი ურწმუნო გამოდგა. მიატოვა მონასტერი და ერულ ცხოვრებას დაუბრუნდა. რა უნებისყოფო და სულმდაბალი აღმოჩნდა. ასე ჩანს ხომ?
კარგი, ეხლა მე თქვენ სრულად აგიწერთ ყოველივეს და გავარკვიოთ, მაინც რომელი იყო მათ შორის მართალი?
პირველ რიგში, მინდა გითხრათ, რომ ეს არც არასოდეს მომხდარა და არც შეიძლებოდა მომხდარიყო. ამიტომ თავიდან თითქოს პასუხი უნდა ყოფილიყო – არცერთი.
თუმცა თუ დავუშვებთ რომ:
უფალმა დაუძახა თავის ერთერთ ანგელოზს და უთხრა:
–წადი ბერებთან და განუცხადე ჩემი ნება, რომ მე მათთვის ჯოჯოხეთი მაქვს გამზადებული და დაანებონ თავი ბერობას, ტყუილად ნუ წვალობენ. მაინტერესებს როგორ მოიქცევიან.
ანგელოზმაც აუწყა ბერებს უფლის დანაბარები.
მოდი შევთანხმდეთ, რომ ეს ნამდვილად ანგელოზი იყო, რომელიც უფალმა ბერების გამოსაცდელად მიავლინა და არა ეშმაკი თავისი ხრიკებით.
ეხლა ვნახოთ, რას ფიქრობენ ბერები.
პირველ რიგში უნდა გავითვალისწინოთ, რომ ესენი არ არიან სულსწრაფი და ქარაფშუტა ადამიანები, არამედ დინჯი, ჭკვიანი და უფლისათვის მოღვაწე ბერები გახლავთ. ამიტომ მათი ყოველი გადაწყვეტილება მათი ღრმა ფიქრის და რწმენით ნაკარნახევი გადაწყვეტილებებია და არა უეცრად და მყისიერად მიღებული შედეგი.
ჩვენ, ადამიანებმა, უცბად ვიცით ადამიანების განსჯა და ნაკლებად ვითვალისწინებთ(თუ საერთოდ ვითვალისწინებთ) მათ სულიერ მდგომარეობას.
მოდი, დავუბრუნდეთ ჩვენს ბერებს და ვნახოთ, რას ფიქრობენ ისინი ანგელოზის გამოცხადების შემდეგ. აკი მოგახსენეთ კიდეც,რომ ბევრი იფიქრეს მეთქი.
პირველი ფიქრობს : 
„არა, არ მინდა დავიჯერო, რომ უფალს ჩემთვის ჯოჯოხეთი აქვს გამზადებული. მე საერო ცხოვრება მივატოვე, ბერად შევდექი და ეხლა, როცა ყველაფერი კარგად მიდის, როცა უფლის გზას დავადექი, როცა ყველაფერი გავწირე აქ მოსვლისათვის, ყველაფერი წყალში უნდა ჩამეყაროს? არა, არ მინდა და ვერც შევეგუები ამას. მართალიც რომ იყოს, თუ მაინც ჯოჯოხეთში უნდა მოვხვდე, დაე აქედან მოვხვდე. თუ ეს ეშმაკისგანაა, მაშინ რამდენად სათნო აღმოვჩნდები უფლის თვალში.“ – ამ ფიქრებით ბერი სასიამოვნოდ შეიშმუშნა და გადაწყვეტილებაც მიიღო.
მეორე ფიქრობს:
„რა გულდასაწყვეტია, რომ უფალმა ასეთი გადაწყვეტილება მიიღო. აქედან რომ წავიდე, მაშინ ხომ ნამდვილად არ ამცდება ჯოჯოხეთი? არაფერი მიშველის. აქ კი მაქვს გადარჩენის შანსი. უფალი მოწყალეა. იქნებ არ გამიმეტოს და გადაიფიქროს, ვინ იცის? შეუცნობელია გზანი უფლისანი. დავრჩები, ასე მირჩევნია“.
მესამე ფიქრობს:
„დიდება უფალო შენდა. შენ ხარ მეუფე და მბრძანებელი ჩემი. მე ვინ ვარ?– ერთი მდაბიო მონა, რომელიც შენი სახელის ხსენების ღირსიც კი არ ვარ. ბევრი ცოდვა მაქვს ჩადენილი. სინანულის ცრემლი არ შეშრობია ჩემს თვალებს, მაგრამ ეტყობა ეს არ არის საკმარისი. ვიცი, რომ ჯოჯოხეთის ღირსი ვარ. თუ ასეთია შენი ნება, მზად ვარ დავემორჩილო და შევასრულო ყოველივე, რასაც მიბრძანებ, თუნდაც ეს ჯოჯოხეთში ჩასვლა იყოს. მართალი ხარ უფალო, არ ვარ მე ბერობის ღირსი და ამიტომ უნდა დავუბრუნდე ერულ ცხოვრებას. მითუმეტეს, რომ ეს შენი ნებაა და მე ვინ ვარ, რომ შენს ნებას წინ აღვუდგე? დავტოვებ მონასტერს და წავალ ერში. დაე, იყოს ისე, როგორც შენ გინდა უფალო და ღმერთო ჩემო. დაე, იყოს ნება შენი და არა ჩემი“
ეხლა თუ ყველაფერს გავითვალისწინებთ, თუ შევხედავთ ამპარტავნების ან მორჩილების კუთხით, მე თქვენ ისევ გეკითხებით:
რომელი იყო მათ შორის მართალი?

დასკვნის მაგიერ:
ეს ერთი პატარა მაგალითია იმისა, თუ როგორ ხშირად ვცდებით ადამიანები ჩვენი მიკერძოებული აზრების გამო და მერე გვიკვირს, რატომ არ ემთხვევა უფლის გადაწყვეტილება ჩვენსას.