პოეტს

უგზოუკლო მხარეში,
დაბინდული ქარებით,
ქროდა მელანქოლია,
იდუმალი დარდებით.
გაციებულ ზამთარში,
თეთრი მარადისობის,
დარჩენილან ხეები,
გაშიშვლებულ ზრახვებით.
ქრება ნისლთა ჯარები,
უსასრულო ქაოსი,
ისადგურებს ჩემს სულში,
გაზაფხულის ქარები.
პოეტს,როგორც ზღვის ტალღებს,
აღელვებულს,მრისხანეს,
ეფინება ნათელი,
მარადიულ ქარ-ცეცხლში.