მზის მიჯნურნი

ვარდის ფურცლებს შევჰყურებ, იასამნის ყვავილებს,
 სამყაროს სახურავზე როგორ დაფარფატებენ.

 მათ სევდას თუ სიხარულს კიი, ეხვევა მზის სხივი.
 როგორ მიიხარიან მათკენ ცხრაცალი თვალნი!

 მზის ვნებებსა აჰყოლილთ გადაჰვიწყდათ სამყარო.

 ახლა ვარდისფურცლები აღარსად ჩანს, აღარსად!
 მხოლოდ სტაფილოსფრებად აკიაფდნენ ყველანი,
 შემდეგ კიი... გადაჰკვრიათ სანთლის შუქის მძევალნი!

 ვხედავ! მიიხარიან მათკენ ცხრაცალი თვალნი,
 ზღვის ტალღებზე ლაპლაპებს მათი ჩუმი ვნებანი.

გიორგი სიხარულიძე 🖋