იგი ღვიოდა!

მზე!... თოვლი!... სეტყვა!...
იგი მე ვიყავ, ოდით და ოდით,
რადიკულიტი, _ მარადი სევდა, _
გამართულს მომაქვს თხილწნელა გოდრით.

ვეამბორები უფლის ცრემლს, _ ფაზისს,
იგისთან ერთად შენც რომ გაცურე,
მდინარეს ჰქონდა სურნელი ვაზის,
როს ტალღას მხარი გაულაწუნე.