სონეტი შენდამი

მთების სიმწვანე, ნაწვიმარი მინდვრის სურნელი
შემორჩენილმა შეირიეს სუსტმა ნისლებმა,
თეთრმკერდგახსნილ ცას ძუძუსავით მზე უბრწყინდება,
ივსება სივრცე მზის სხივებით მწველით, ულევით.

აფეთქებული გაზაფხულით სათნო ყვავილი,--
შენი ღიმილი, სავსე კდემით და მომლოდინე,
ზეცის სიშიშვლე, მზის სიმორცხვე, -- გეტრფის ორივე,
მშვენიერება უწვდომელი გულში გამივლი.

თმები -- სხივები, ბრწყინვალება წმინდა თვალების,
შენი სხეულის სიფაქიზე და სისპეტაკე
ბედნიერებით უზრუნველად, ლაღად ნეტარებს.

განუზომელი სიხარულის ვეღარ დამთმენის, --
მფეთქავი გულის, -- მკერდი ლტოლვას ძლივსღა აკავებს, --
ლამის შევერთო შიშველ ზეცას და სიანკარეს.