მთვარისადმი

გადანისლავ ტყეს დაბუჩქებს
გამჭვირვალე ნისლით,
უმალ დამხსნი ქვეყნის ტრიალს,
სიზმრად გადამისვრი.

ჩემს ველებზე, ჩემს ბორცვებზე
დახვალ თანისთანად,
როგორც თვალი მეგობრისა
სვესა ჩემსა დანათ.

მარტოდმარტო გამოვყვები
შენი შუქის ლივლივს,
სიხარულს და წუხილს შორის
მარტოდმარტო ვივლი.

დაიღვარე თეთრო ღვარო,
წამისაა შვება,
ვინც გვიყვარდა, რაც გვიყვარდა,
გულის ძაფზე გვება,

ჩქარობს ღვარში ჩაიკარგოს,
ჟამთა დენას გაყვეს...
შევინახავთ მოგონებას,
განუკურნელ ნაღველს.

დაიღვარე, დაეფინე
მთა-ბარს კიდით კიდე,
ჩემს ჰანგებში იშრიალებ,
საგალობლად იდენ,

როცა ბორგავ, მოიმღვრევი
პირქუში და ავი,
თუ ციმციმით ეწვეთები
გაზაფხულის ყვავილს.

ნეტარია, ვინც განშორდა
გნიასსა და ყავყავს,
ვისაც მხოლოდ ერთი უყვარს
და, ვინც უყვარს, თან ჰყავს.

მის გვერდიგვერდ, ღამით ღამე
ეძებს, უსმენს, ეძებს,
რაც არვისგან მისაგნები
ბრუნავს გულის გზებზე.

(მთარგმნელი დავით წერედიანი)