რომ შემეძლოს

რომ შემეძლოს შენს სულში გრძნობის მარადისობის -
ავანთებდი ოქროსფერ სიყვარულის აისებს ,
დაგარქმევდი პრინცესას იისფერ უკვდავების
და თმაში ჩაგაწნავდი თოვლის ედელვაისებს ...

გრძნობის სულის ფრთაებით ავხატავდი სასწაულს
და ლურჯ ციდან ოცნების მოგიწყვეტდი ვარსკვლავებს ,
ტრფობით - ლურჯი ფიფქების მოვიყვანდი გაზაფხულს -
რომ შემეძლეს ვიპყრობდი შენი სულის მწვერვალებს ...

ღამის ლურჯ სერენადებს გიმღერებდი ყოველდღე
და გულზე მოგისევდი სიყვარულის ლაჟვარდებს ,
უკვდავების მგალობელ დაგიწერდი სონეტებს -
რომ შემეძლოს ყოველდღე მოგართმევდი თეთრ ვარდებს ...

ცაზე მივახატავდი უშველებელ ღრუბლის გულს -
მივაწერდი ელვებით რომ მიყვარხარ თეთრ ამურს ,
დავხატავდი ოცნების საჰაერო გულის ბუშტს ,
იმ ბუშტით ღმრთის ედემში წაგიყვანდი მი მიჯნურს ...

ყოველ ცისფერ საღამოს ჩვენ სამოთხის ლურჯ ბაღში -
სატრფოს გეცეკვებოდი სინაზის მთოვ ცისფერ ვალსს ,
შენს გულს მოვიპარავდი სიზმრებით მარად ბავშვის -
რომ შემეძლოს მოვთოვდი სიყვარულის რენესანსს ...

განცდით მარადისობის - ხშირად გავაჩერებდი 
და დროში გავყინავდი საოცრების ცისფერ წამს ,
იისფერი ამბორით მასში დავატყვევებდი -
ავუხსნიდი შენს ტუჩებს ვით მიყვარს და ვითარ მწამს ...

ჩუმ თრთოლვით ავანთებდი შენს უნაზეს ფრთალურჯ სულს -
შენს თვალებში მოციმციმ ავხატავდი სიხარულს ,
მი სულის მთელ სამყაროს - მოგიძღვნიდი მი ლურჯ გულს -
რომ შემეძლოს ლექსებით აგიხსნიდი სიყვარულს ...