უზენაესი


სამყაროს მეფის გვირგვინი შარავანდად თავსს ადგია,
უზენაესურს გამოსცემს - შეუსადარ ელვარებას,
აფრქვევს სიყვარულის სხივებს, მარად დიდებად ანთია,
ღმერთი - თვით იდუმალება - ქუხს ქრისტე - თოვს უკვდავებას...

ელვის ცეცხლისა მფრქვეველი, ყოვლის მხედველი თვალებით,
თვის უკვდავ ბაგეთაგან ჭექა-ქუხილების მგრგვინავს,
შემაზარებ ნათელით და უსაზღვრო ძალებით,
თვისი დიდებულებით და ყოვლისშემძლეობით მბრწყინავს,
სტიქიონების მბრძანებელს, დაუმარცხებელ მეომარს,
ყავს თოვლისფერფრთიანი ფაფარაშლილი თეთრა,
ზეცის მხედრობასთან ერთად მოემართება საომრად -
ცეცხლოვანი მეუფე - ბობოქრობს ღმერთი ღმერთთა...
-
ნათლთმთოვარე მზეთამზემა, იდუმალშუქით შებურულმ,
მარად მიჯნურმ სიყვარულის, თვის მშვენებით შემაზარებმ,
ფაფარაშლილ, ფრთაებშასხმულ, ღმრთულებრ დიად ზესთაზე სულმ,
სამყაროსა მწვერვალზედა დაარისხა დედოზარებ...

აპოკალიპსის თეთრი რაში შემოაჭენა,
გმირთა-გმირმა მერანი ყალყზედა შეაყენა...
უფალმ სამყაროეთის სადავენი მოჭიმა,
ქვეყნად შვიდი ქუხილის მჭექარე ხმა გაისმა...

15-02-2020
0 კომენტარი

© POETRY.GE 2013 - 2024

@ კონტაქტი