სამებისი 4

სინაზეში გარდასული მზის სხივთ კოცნის არეს ცეცხლი
და სეზონურ სულნაზ ვარდებს მიუმღერა იადონმა,
გრაციოზულ სილამაზით მოაბიჯებს ვით ძუ ვეფხვი -
ოქროსფერი კაბით მკული ქალბატონი შემოდგომა...

შუბლს უმშვენებს ნაზ ღვთაებას მბრწყინავ ოქროს დიადემა -
ყელს აუსხავს ქარვის მძივთა მოციაგე ყელსაბამი,
სევდისფერი თვალებიდან აფრქვევს ღვთიურ დიადებას
და აღვიძებს ნაზი მზერით სიმწიფის სულს დასაბამის...

დის ნარნარით ამურესა და ბუნებას ფრთის შეხებით -
ცეცხლისფერი სინაზეთის მოლაჟვარდე აძლევს ფერებს,
ამზევდება მალე მეფა და კოცნებით ნაზ თითების -
ქნარზე ნოტთა ნოსტალგიურ ოქროს ჰანგებს აამღერებს...

ქალბატონი შემოდგომას იგრძნობს სივრცე ამბორებას
და ყოველი უკანასკნელ სიყვარულზე ამღერდება,

მუზა წვიმის მელოდიით დღეებს ჩუმ ფიქრთ მოუყვება,
ყვითელ ფოთლებს მალე ქარი ოქროსფერ ვალსს ეცეკვება...