წითელ კაბიანო

ისე სათუთი და ისე საყვარელი -
ისე მორცხვად იცი გულით გაღიმება:
უთქმელ საოცრებად იწყებ სიყვარულის -
ცისარტყელასფერად ჩემში გაბრწყინებას...

ოდეს სინაზით და სულის სიფაქიზით
იწყებ ამზევებას ჩემო დიდტუჩებავ:
ჩემში სასწაულის ნეტარ სიაზიზით
ანგელოსურ განცდის იწყებ დაქუხებას...

ნაზი გვადალუპე მი ოცნების მზე ხარ -
ვეტრფი შენ თვალების მელავ ციურ ლაჟვარდს,
მა წითელ კაბაში მოსილი მოგევხარ -
ლამაზად გაფურჩქვნილ ცეცხლოვან წითელ ვარდს...

მწველსა და პიკანტურ მარწყვისტუჩებიანს -
გაფიფქავ სულიდან ნაზ ამ წმიდა ამბორს,
პანტერულ სხეულის და შვლის ხელფეხიანს -
მაგონებ გრაცია მთის ნარნარ ნიამორს...

მი ლექსების სული თეთრი ფიფქებია
და ნაზ გრძნობებად რომ გეამბორებიან -
ჩემი თითები და ჩემი ფიქრებია:
მარად მოვლენ შენთან - მოგეფერებიან...

ოდეს თოვას იწყებს ნაზი მახსენდები -
ფიფქთ ვალსს გეცეკვება მი სულის ქარები,
სული უჭკნობია ცის თეთრი ვარდების -
გული არ ბერდება - მარად მეყვარები...