გვცმოდა ნამუსი

თუკი ოდესღაც ადამ და ევა დედიშობილა,
წინამორბედი წუთისოფლის თუკი ყოფილან,
იყვნენ სიცოცხლის სიყვარულით ნამუსშემკულნი,
მკერდში უძგერდათ მათ სინდისით აღსავსე გული.

სამოსგაცლილნი, სინდისშეკულნი ცხოვრობდნენ ასე,
ევა დასწყევლა ღმერთთა მეფემ ცხოვრების გზაზე,
რადგან ცდუნება ბორპტების, მუდამ მზადმყოფი,
ცდილობ და ევას შეეჭამა უკვდავთ ნაყოფი.

და ამ ცდუნებამ მოუტანათ ლამის სიკვდილი,
იმავ წუთიდან მათ გაუჩნდათ გრძნობა სირცხვილის,
ღმერთებთა მეფემ დაუწყებვლა შთამომავალი,
რადგან მათ ,შობლებს ექნებოდათ წმინდანთა ვალი.

და მათ უსურვა დაუნდობლობა, გაუტანლობა,
შურისძიება, ბოროტება, სულით ობლობა,
და დღეს როდესაც კაცთა სამოსი და სამკაული,
მხოლოდ და ,მხოლოდ სხეულს ინახავს და ნაზად უვლის,

მხოლოდ ბაგეთა და უგულო გვესმის სიცილი,
აღარ არსებობს ამ სამოსში გრძნობა სირცხვილის,
ნდობა, სპეტაკი სიყვარული აღარსად ისმის,
სჯობდა არ გვცმოდა სამოსი და გვცმოდა სინდისი.