საქართველო

ბედკრულიაო ამბობენ შენზე,
მაგრამ იმედი ყოველთვის არის.
შენ წიაღებში აღმოცენილ ჯადოს და ქარებს,
ვერ უშველია შენი კრული იღბალ-ბედისთვის,
ჩემო სამშობლო, რატომ ტირი დღითა და ღამით?
როგორ მოგგლიჯეს ხელ-ფეხი და ხან ხერხემალი.
აქეთ გათრიეს,
იქით.
მერე შეგსანსლეს.
ბოლოს კი უსასოოდ მიგაგდეს მარტო.
შენი შვილები გშორდებიან,
ტოვებენ კერას,
შენს მინდორ-ველებს უტოვებენ ტურას და მელას.
აღარ ჭყივიან ბუდეებში მთის არწივები,
ჯიხვმაც აყარა ფლოქვი ქარაფზე,
ჩამოშალა კლდის ლაყუჩები,
აღარ ნანობენ აქ დაბადებას,
მხოლოდ მიდიან.