Ǎnamnesis

ჩემს სულში ხარობენ
მრავლად მგოსანნი —
გაიძახიან სიტყვას უბედურს,
ვერ გაიგებ, ვის რას უქადის.

მაგრამ მე ისე მიქნია —
ცად ამაღლებული, ზეციური,
მამა ღვთის წყალობა განმიზრახია,
და დღის ბოლოს მაინც ვმარცხდები.

ვბრაზდები, ვბრაზდები თითქოს,
ისევ ურუქმა შემომიტია,
და ბოლოს ისევ ნელდება სევდა.
და რა აზრი აქვს —
თუ ყველა გრძნობა მოკვდება ბოლოს,
ნუთუ არც არაფრისთვის არ გვიცხოვრია?

ამიტომ დავწერ ყველა იმ გრძნობას,
რაც ყოვლად ჟამს გამომიცდია.
და თუ სიყვარულს არ ააქვს ჟამი, —
დაე, სევდამ იჟღეროს ბოლოს.