Ღამეული ბოდვა

არსებობს წყლულები, რომლებსაც მზე ვერ შეეხო.
ჩუმად ვატარებ მათ ჩემს არსᲨი,
როგორც უძველეს მიწაში ჩამარხულ საიდუმლოებებს.

ყოველ ღამით, როცა სამყაროს სუნთქვა მიწყდება,
ჩემს სხეულში უხილავი ბზარები იბადებიან —
თვალით რომ ვერ დაინახავ,
მაგრამ სულით იგრძნობ.

მე ვარ ტაძარი დამსკდარი კედლებით,
სადაც ლოცვები სისხლისფრად იღვრება.
მე ვარ ქერუბიმის სიჩუმე,
რომელსაც ცეცხლი შიგნიდან წვავს,
მუდამ და ფარულად. 

ეს ტკივილები — ჩემი ფარული ნეტარებაა,
ჩემი საიდუმლო ჯვარი და ჩემი უხმო სიმღერა.
ვატარებ მათ სიყვარულივით,
იმედივით, რომელიც ცას უკიდურეს ღრუბლებში მალულად ენთო.

და როცა ბოლოს ჩემი სული ქარივით გაიფანტება — რა აზრი ექნება როცა ვინმე იტყვის და დაინავავს Თუ
რამხელა უჩინარი ომი დავტოვე იქ,
სადაც მხოლოდ დამაყრუებელი სიᲩუმე დარჩა. 

ტკივილები იქცნენ ცოცხალ არსებებად:
კრავენ თავიანთ პატარა ხელებს ჩემს ძარღვებზე,
მთვარის შუქზე მეჩურჩულებიან მიწის წიაᲦიდან ამოსულ Შელოცვებს.

 მათ ვკვებავ სიზმრებით,
შიშით ნაპოვნი სიმამაცით,
იმედით, რომელიც გველის ტყავივით ყოველ დილით იცვლება.

ჩემი ფარული წყლულები —
ჩემი თილისმებია.
ჩემი უხილავი დაცვა.
ჩემი უძველესი განაᲩენი. 

როდესაც ღამე ჩამოწვება, როგორც დამსხვრეული სახე,
ჩემი ტკივილები იღვიძებენ და ტანსაცმლის ქვეშ იწყებენ ცეკვას.
თითქოს ხორციდან ამოსულ სულებად გარდაისახებიან,
რომელᲗაც თავიანთი სახელი დავიწყებიათ.

როცა სხეული მთლიანად ფერფლად იქცევა, 
მხოლოდ ჩემი ტკივილების ჩურჩული დარჩება —
როგორც უძველესი კოსმოსური ჰიმნი,
რომელიც ისევ და ისევ მოისმენება
თითქმის დავიწყებულ მიწაზე.

მაგრამ ახლა, აქ,
სანამ სუნთქვა რჩება,
ჩემი უხმო ჭრილობები —
ჩემი ყველაზე წმინდა ლოცვებია.

ლოცვები,
რომლებიც არავის ესმის;
ლოცვები,
რომლებიც მაინც ზეცას სწვდებიან...