დარდი, შეტოკება, ყველაფერი ამოდენა
დღეს მან ალბათ, ბოლოჯერ გამომხედა. *** დერეფნის იატაკს, ჭრიალა ფეხსაცმელების ზეწოლა აკრავს, და ჩემს ყურებს მისი სიცილის ნაცნობი ხმა, როგორც ტყვია სამიზნეს, ისე არტყამს. *** აღელვებული ზღვის ტალღებიდან, ზღვისთვის და წყლისთვის, დეპრესიისთვის გაჩენილმა ლიფსიტამ, თოლიების მშიერ კოლონას დარდ-ნარევი შურით ამოხედა. თუმცა, მან რა იცის, იგი ვერ უსმენს ჩვენს ტკივილის ორკესტრას. *** უკვე ალბათ, აზრიც აღარ აქვს, შენსკენ გამოფრენას... ჩემო ცარიელო სანაპიროვ! 6 მაისი, 2022წ.
შეგიძლიათ გააზიაროთ მასალა, თუ მიუთითებთ ავტორს.
0 კომენტარი