დარდი, შეტოკება, ყველაფერი ამოდენა

დღეს მან ალბათ,
ბოლოჯერ გამომხედა. 

*** 

დერეფნის იატაკს,
ჭრიალა ფეხსაცმელების ზეწოლა აკრავს,
და ჩემს ყურებს მისი სიცილის ნაცნობი ხმა,
როგორც ტყვია სამიზნეს, ისე არტყამს. 

*** 

აღელვებული ზღვის ტალღებიდან,
ზღვისთვის და წყლისთვის,
დეპრესიისთვის
გაჩენილმა ლიფსიტამ, 
თოლიების მშიერ კოლონას 
დარდ-ნარევი შურით ამოხედა. 

თუმცა, მან რა იცის,
იგი ვერ უსმენს
ჩვენს ტკივილის ორკესტრას. 

*** 

უკვე ალბათ,
აზრიც აღარ აქვს, შენსკენ გამოფრენას... 

ჩემო ცარიელო სანაპიროვ!


6 მაისი, 2022წ.