ფრთებო მაღალნო, ნუ დამისუსტდებით


ცხოვრების სურვილისთვის ნაშობი ზანტი ფრენით,
პატარა ჩიტებმა შიგ ღრუბლებში გაიქროლეს,
როცა უბნის ხულიგნებმა, გასართობად კისტი გაისროლეს. 

და მეც ავივსე შვებით,
მეც გავექეცი ტყვიას, ათასს,
და მეც ზანტად,
არც მეფიქრებოდა გადარჩენა, თანაც,
მე გავიქეცი,
მე შიგ სამოთხის კედლებში ავიჭერი,
აღმაფრენით. 

*** 

არც კი მეგონა,
მაგრამ მეც ხომ ბუნებამ მშობა. 

არც ერთი მინდოდა,
არც მიწად, და არც მფრინავად ყოფნა.




13 მაისი, 2022წ.
0 კომენტარი

© POETRY.GE 2013 - 2024

@ კონტაქტი