დგომა

შენს შიშველ მკერდს,
ნიავის სქელი მოსასხამი ფარავს. 

მე დანებების უზენაესი ქარით,
სულ აღმა, აღმაფრენით ვიფრენ,
როგორც ფრანი,
ფრანი უხელო,
როგორც სული, 
სული უშენო. 

*** 

გაღმა ნაპირზე,
შენს მოლოდინში ძეგლივით ვდგავარ,
და შენი ტალღები მაცამტვერებენ. 

(ნეტავი ბოლო გზაზე,
შენი სპეტაკი ხელები გამასვენებდნენ).




25 მაისი, 2022წ.