გაერთიანება

ზურგჩანთით დამაქვს ჩემი ახალი არსება.
ვიყავი პოეტიც,
ვიყავი საჰარაც, გადაღლილი გვალვით,
და აორთქლებით,
და ჩემს ნაპრალებს სხვა რა უნდოდათ შენგან,
თუარა გუბურებივით ავსება. 

*** 

(ახლა კი თვითონ ვარ მე რვეული,
და შენ მოგანდობ,
როგორ დრამატულ პოემას ააწყობ,
ანდაც დავრჩები კვლავ ეული,
ჭიქა, დამშრალი,
დალეული)... 

... 

*** 

... 

მე გულით დამაქვს ქუჩებში ის ზმანება,
შენ რომ მაჩუქე ცივ გაზაფხულს. 

ახლა კი წვიმს,
თბილისი ცრემლებს ღვრის,
აჰა, ქალაქიც მე მემგვანება. 

*** 

მე ჩემს მოსაჭიდ, წვრილ თოკს,
ვეღარ დავარქმევ წარსულს. 

თუმცა, დეკემბრიდან მოყოლებული,
ჩემში სულ, სულ თოვს,
და საშველი აღარ აქვს დასასრულს.



28 მაისი, 2022წ.