0 0 14
გაერთიანება
ზურგჩანთით დამაქვს ჩემი ახალი არსება.
ვიყავი პოეტიც,
ვიყავი საჰარაც, გადაღლილი გვალვით,
და აორთქლებით,
და ჩემს ნაპრალებს სხვა რა უნდოდათ შენგან,
თუარა გუბურებივით ავსება.
***
(ახლა კი თვითონ ვარ მე რვეული,
და შენ მოგანდობ,
როგორ დრამატულ პოემას ააწყობ,
ანდაც დავრჩები კვლავ ეული,
ჭიქა, დამშრალი,
დალეული)...
...
***
...
მე გულით დამაქვს ქუჩებში ის ზმანება,
შენ რომ მაჩუქე ცივ გაზაფხულს.
ახლა კი წვიმს,
თბილისი ცრემლებს ღვრის,
აჰა, ქალაქიც მე მემგვანება.
***
მე ჩემს მოსაჭიდ, წვრილ თოკს,
ვეღარ დავარქმევ წარსულს.
თუმცა, დეკემბრიდან მოყოლებული,
ჩემში სულ, სულ თოვს,
და საშველი აღარ აქვს დასასრულს.
28 მაისი, 2022წ.