აღარაფერია სამუდამო

ზურგით ვაზა დამაქვს,
რომელშიც ჩვენს მოგონებებს ჩავდებდი. 

როგორც ყველა უხეში კედელი,
შენც ზუსტად ზურგზე მეჯახები. 

*** 

(ჩემო ცისაო კამარ!) 

*** 

ბეტონებს შენც სწორედ ვაზაზე არტყამ, 

...არტყამ,
არტყამ,
არტყამ... 

და მეც ველი შემდეგ დარტყმას,
აღვსილი ნეტარებით. 

*** 

რაც დრო გადის,
როგორც კედლებს სურო,
უფრო და უფრო,
გეხამები. 

თუმცა საერთოდ ვეღარ გეკარები...




7 ივნისი, 2022წ.