მალე გავა დეკემბერიო... და მე არ მჯეროდა
წვალებით ახვევს მამაჩემი თუთუნს, მხოლოდ იმიტომ, რომ წამებშივე ფერფლად აქციოს, რომ დღეებშივე გადაჰყვეს წუწუნს. *** ფრთამოტეხილი პატარა ჩიტივით ადამიანის ფეხის სიმაღლეზე მივფრინავ, მივფრინავ ნელა, ნელა, აუჩქარებლად... თუმცა მაინც მახარებს ის, რომ მიწას ავცდი... შენგან განსხვავებით, ადამიანო. *** ვდგავარ უსარკმელო, ბნელ ტაძარში, ვუყურებ ხატს, ველი მირონს... მხოლოდ იმიტომ, რომ ბოლოს, იმედის ეს სახიერება შუბლზე ტყუილად მიმშრალ ლაქად ვაქციო. *** (წვალებით ვახვევთ მე და მამაჩემი თუთუნს... რომ ბოლოს მაინც ფერფლად ვაქციოთ...) 13 დეკემბერი, 2022წ.
შეგიძლიათ გააზიაროთ მასალა, თუ მიუთითებთ ავტორს.
0 კომენტარი