მალე გავა დეკემბერიო... და მე არ მჯეროდა

წვალებით ახვევს მამაჩემი თუთუნს,
მხოლოდ იმიტომ, 
რომ წამებშივე ფერფლად აქციოს,
რომ დღეებშივე გადაჰყვეს წუწუნს.

***

ფრთამოტეხილი პატარა ჩიტივით
ადამიანის ფეხის სიმაღლეზე მივფრინავ,
მივფრინავ ნელა,
ნელა,
აუჩქარებლად...

თუმცა მაინც მახარებს ის,
რომ მიწას ავცდი...
შენგან განსხვავებით,
ადამიანო.

***

ვდგავარ უსარკმელო, ბნელ ტაძარში,
ვუყურებ ხატს, ველი მირონს...

მხოლოდ იმიტომ,
რომ ბოლოს, 
იმედის ეს სახიერება
შუბლზე 
ტყუილად მიმშრალ ლაქად ვაქციო.

***

(წვალებით ვახვევთ 
მე და მამაჩემი თუთუნს...
რომ ბოლოს მაინც
ფერფლად ვაქციოთ...)


13 დეკემბერი, 2022წ.

შეგიძლიათ გააზიაროთ მასალა, თუ მიუთითებთ ავტორს.

0 კომენტარი

@ კონტაქტი