ჩემი მონოლოგი

ისევ აბსურდულად წვიმს,
და ჩემი მდგომარეობა 
მაგონებს ციმბირს.

ვეღარავინ ამჩნევს
ჩემი საგანგაშო შუქურის განწირულ, უკანასკნელად მტკივნეულ ციმციმს.

***

ვფიცავ,

ისედაც წითელ აბაზანას
წითლად შევღებავ.

და არ დავტოვებ კვალს...
მხოლოდ ჩემს სუნიან გვამს,
და რამდენიმე შავ პარკს.

***

ჩემს შუბლზე ამოვისვირინგე 
ჩემი სახელი,
რამეთუ მსურდა განმესახიერებინა 
ჩემი პირადი იუდა ისკარიოტელი.

და ეს სვირინგი ეფარება ჩემს
წაბლისფერ წარბს,
როგორც მის ერთადერთ მხსნელს,
როგორც მის საფლავზე ერთადერთ დიდ,
გადაუგორებელ ქვას.

***

ვიწყებ ახალ ცხოვრებას...

ლარებს ვაგდებ,
და ვყიდულობ ლირას, ან სომხურ დრამს.

ვახტები "სამუდამო განშორების"
ექსპრესის
ერთ მორიგ ბაქანს.


14 მარტი, 2022წ.